Podcast – Met Franky Devos: “Kunst dient niets”

Franky Devos is algemeen coordinator van kunstencentrum Vooruit in Gent en heeft net een stormachtige week achter de rug … 

Het is 30 december 2021.
De Raad van State verwierp gisteren de regeringsbeslissing om de cultuursector te sluiten, en geeft daarmee aan dat de verontwaardiging binnen de cultuurwereld terecht was.

Hoe komt het toch dat cultuur zo makkelijk geslachtofferd wordt?
Waarom vindt cultuur zo moeilijk aansluiting bij de politiek en bij de bedrijfswereld?

Op de voorlaatste dag van 2021 hopen we van Franky Devos antwoorden te horen op die vragen, wanneer hij na een stevige rit op zijn Cowboy (-fiets) onze Mex loft binnenstapt. Ook al moet de batterij van zijn fiets dringend worden opgeladen, de batterij van Franky is -zelfs na deze hectische week- nog lang niet leeg.

Breedlachend en bruisend van energie legt hij aan Kurt uit waarom de overheid  en de cultuursector nooit beste vriendjes zullen worden. Het conflictmodel tussen beide is namelijk essentieel in een democratie.

Stel je voor dat de cultuursector zich als een instrument zou laten inzetten (gebruiken) door politici of bedrijven? Net daarom is ook het verzet tegen het idee van een Vlaams Canon zo groot. En terecht. Kunst dient niets.

Tegelijk erkent Franky Devos dat de cultuursector zelf ook een aandeel heeft in de moeilijke verstandhouding met de politiek. In tegenstelling tot andere sectoren heeft de cultuursector geen sterke lobby of woordvoerder.

Dat minister Fank Vandenbroucke vorige week zijn overleg moest voeren met 32 woordvoerders uit de kunstensector is eigenlijk schrijnend.

Het typeert het karakter van de mensen die actief zijn in de cultuurwereld: hun vrijheid is heilig. Ze willen door niemand echt geleid worden.

Maar hoe kan je als algemeen coördinator leiding geven aan 90 mensen, als die niet geleid willen worden?

Het antwoord van Franky Devos is duidelijk: Doers decide! De doener (uitvoerder) beslist. Franky coördineert van onderuit en legt in dit gesprek uit hoe dit zich in de realiteit vertaalt.

Rest natuurlijk de vraag: kunnen bedrijven überhaupt wel samenwerken met zo’n koppige kunstensector?

Franky vindt van wel. Hij beschrijft enkele hoopgevende trajecten die onlangs werden opgestart. Maar ook hier blijft het credo: Kunst dient niets.

Zolang alle partijen dit respecteren, kunnen er zeker bruggen worden gebouwd tussen kunst, cultuur, onderwijs, politiek en bedrijfswereld.