Culturele ondernemers merken dat publiek selectiever wordt

“We hopen op een internationale doorbraak”

Ondernemen is risicovol, en dat geldt des te meer voor kunstenaars en ondernemers in de culturele wereld. Vaak combineren culturele ondernemers meerdere jobs of projecten om toch rond te komen. Pieter De Wulf, medeoprichter van GROEP 24, en choreografe en theaterproducente Isabelle Beernaert geven een eerlijke getuigenis over hun ervaring als ondernemer in de culturele sector.

Pieter De Wulf organiseerde in zijn jeugd optredens van alternatieve muziekgroepen. “Niet elke show was winstgevend, maar finaal bracht het wel iets op. Nadat ik zeven jaar de job van zorgcoördinator in het onderwijs combineerde met de organisatie van optredens, besliste ik fulltime ondernemer te worden samen met mijn vennoot Kristof. Toen we ons op stand-up comedy richtten, ging de bal pas echt aan het rollen en groeiden we heel sterk op korte tijd”, vertelt Pieter, nu mede-eigenaar van GROEP 24, die een divers aanbod van activiteiten ­organiseert.

“Naast comedyshows touren we met grote tribute concerten in diverse steden. Daarnaast hebben we het patent om thematische Mono­polyspelen te produceren met steden of voetbalploegen, bijvoorbeeld.” En de ondernemer ziet nog perspectieven voor verdere groei: “We hebben met PROMOBOM ons eigen reclamebedrijf opgericht, waar zeven fulltime medewerkers affiches en flyers verdelen bij kleinhandelszaken. Ondanks het succes van sociale media, blijven we toch een duidelijke impact zien van papieren reclame op onze ticketverkoop.”

Als 13-jarige besefte Isabelle Beernaert reeds dat “verhalen creëren” haar doel was. Na haar professionele dansopleiding aan de Koninklijke balletschool van Antwerpen groeide ze uit tot choreografe. Vandaag heeft ze een eigen gezelschap voor podiumkunsten en visuele kunsten en laat ze dansers hun passie beleven in haar producties. “Als de energie die je krijgt, je vooruitduwt, dan is dat het pad dat je moet volgen”, zegt ze zelf.

“Ik deed kennis en ervaring op via verschillende platformen zoals mode, theater en televisie. Op die manier kwam ik te weten welke richting ik wou uitgaan en wat het publiek aansprak. Het tv-format So You Think You Can Dance is mijn springplank naar het grote publiek geweest waardoor ik mijn eigen producties op grote schaal kon programmeren in België en Nederland”, licht Isabelle Beernaert toe, die dit jaar rondtrekt met haar nieuwe productie Particles of God.

Tijdens de coronapandemie kon Isabelle rekenen op diverse financiële steunmaatregelen van de overheid. “De gesubsidieerde kunstenaars kregen extra subsidies, de ondernemende kunstenaars, zoals ik, kregen een lening. Dit was een tijdelijk duwtje in de rug, maar het helpt ons niet op lange termijn. Noch bij de oprichting van mijn eerste vzw, noch vandaag, slaag ik erin subsidies te krijgen van de overheid. Ik snap niet waarom. Staan ze niet open voor iemand die buiten het klassieke patroon valt?” Ze kan daardoor niet anders dan haar plan te trekken om de zaak te rentabiliseren.

Stand-up comedy is een vorm van theater, maar wordt vaak als commercieel beschouwd. Pieters organisatie valt evenzeer uit de boot bij subsidieaanvragen. “Ons land kent zeer succesvolle artiesten, en daar staart de overheid zich blind op. Maar er is meer dan enkel die top, wij vertegenwoordigen ook veel namen die nog hun weg moeten vinden. Die voorstellingen zijn commercieel niet interessant maar wel levensvatbaar, waardoor de Vlaamse overheid ons niet steunt.”

Beide ondernemers merken dat de economische crisis leeft onder hun publiek. “Onze ticketkopers zijn selectiever en kopen minder vaak”, getuigt Pieter. Isabelle beaamt dat: “Iedereen beperkt zijn uitgaven. De duurdere tickets blijven duidelijk liggen, de goedkopere gaan wel snel de deur uit. Wij konden niet anders dan onze ticketprijzen te doen stijgen: we krijgen geen subsidies, terwijl de kosten voor energie, logistiek en techniek fors ­gestegen zijn.”

Dat geldt ook voor de huurprijzen van de zalen. “Zaaluitbaters kunnen hun eigen rekeningen niet meer betalen, waardoor ze nu met een categorie-systeem werken. Comedy valt in een duurdere categorie omdat ze denken dat het veel winst oplevert. Onze sector heeft een positief en succesvol imago – waar we lang aan gewerkt hebben – en daar worden we nu op afgerekend. Hierdoor hebben we uiteindelijk heel dure zalen geschrapt uit ons aanbod”, geeft Pieter toe.

En toch blijven beiden ambitieus en positief gestemd voor de toekomst. Het buitenland lonkt. “Goochelaar Nicolas Arnst is bij ons onder dak. Met zijn talent opent zich de deur naar het buitenland”, stelt Pieter De Wulf. Ook Isabelle Beernaert hoopt op een internationaal doorbraak met haar voorstellingen. Daarnaast wil ze ook rust vinden als cultureel ondernemer. “Een compagnie oprichten met een basis aan financiële ondersteuning, stelt gerust en biedt perspectieven. Als je zonder twijfel je dansers en personeel kan betalen, valt er een grote stress weg”, besluit ze.