Nieuwe transfer pricing-regels voor multinationals: wat verandert er?

Sinds 2016 is er in België een verplicht transfer pricing-rapporteringssysteem voor multinationale ondernemingen. Hiermee krijgt de overheid een beter zicht op alle activiteiten en kan het doeltreffender belastingcontroles uitvoeren. Alleen: de Belgische wetgeving gaat verder dan wat de OESO voorschrijft én ze heeft recent de regels nog verscherpt. Financieel partner VGD trekt aan de alarmbel. “Transparantie is geen keuze meer, maar een absolute noodzaak”, stelt Carl Van Acker van VGD.

Er is een steeds grotere vraag naar transparantie inzake transfer pricing, meer bepaald over hoe bedrijven internationaal zakendoen en waar zij belastingen betalen. Concreet betekent dit dat multinationals jaarlijks over hun commerciële activiteiten, hun winst- en belastingresultaten en de link tussen die activiteiten moeten rapporteren. “Alleen zien we in de praktijk dat veel bedrijven vandaag niet in orde zijn met hun documentatie, terwijl er wel wat opportuniteiten aan verbonden zijn”, stelt Carl Van Acker. “Immers, pas als je begrijpt hoe je groep waarde creëert, kun je bouwen aan een duurzaam, doordacht en verdedigbaar financieel én fiscaal beleid.”

Strenge regels, zware gevolgen

De regels zijn allesbehalve eenvoudig. Transfer pricing brengt een aantal aandachtspunten met zich mee. “Die regels heeft de overheid recent nog verder aangescherpt, terwijl er vandaag al zoveel van onze ondernemingen verwacht wordt”, gaat Van Acker verder. “Zo moet een multinational elk jaar een lokaal dossier (het Local File Form 275 LF) indienen met algemene informatie over zijn Belgische entiteit(en) en de bijhorende internationale transacties. Die verplichting geldt weliswaar enkel voor Belgische ondernemingen die deel uitmaken van een multinationale groep met een omzet en financiële inkomsten samen groter dan 50 miljoen euro, een balanstotaal van meer dan 1 miljard euro of met meer dan 100 voltijdse medewerkers.”

Naast dat lokale dossier moet die onderneming ook nog een groepsdossier (Master File Form 275 MF) en, indien er een geconsolideerde opbrengst van meer dan 750 miljoen euro is, ook een landenrapport (of een notificatie hiervan) indienen. “Dat is absoluut geen formaliteit, want wie de regels niet naleeft, kan een boete krijgen of loopt een verhoogd auditrisico”, waarschuwt Van Acker. “En zo’n audit is tijdrovend en zeer kostelijk, en vermijd je dus maar beter.”

Bovendien wordt er vandaag ook veel grondiger gescreend. “Wie niet in orde is of de controleurs geen goed onderbouwd antwoord kan geven, wordt sneller geïdentificeerd als potentiële controlekandidaat.”

België legt de lat hoog

Daarbovenop geldt dat ondernemingen vanaf dit boekjaar nog uitgebreidere documentatie moeten aanleveren. “Zo moeten in het lokale dossier voortaan alle grensoverschrijdende transacties uitgesplitst worden per land, inclusief de relevante raamovereenkomsten en transfer pricing-studies. Vooral dat laatste brengt een aanzienlijke administratieve last met zich mee, en impliceert een de facto indieningsplicht van alle relevante transfer pricing-documentatie”, gaat Van Acker verder. 

Ook het groepsdossier wordt complexer. Ondernemingen moeten nu toelichten hoe waarde wordt gecreëerd binnen de groep. “Dat betekent onder meer dat ze gedetailleerd moeten omschrijven welke functies, activa en risico’s elke entiteit draagt. In sommige gevallen is zelfs een volledige DEMPE-analyse verplicht.” Omdat deze verplichtingen nu al van kracht zijn, doen ondernemingen er dus goed aan hun transfer pricing-documentatie nu al op orde te stellen. Daar kan VGD bij helpen. “Met onze expertise maken we van die verplichtingen een opportuniteit om je organisatie te versterken”, besluit Van Acker.