Conny Vandendriessche maakt de balans op

“I’m a happy rebel. En ik straal het uit!”

Medeoprichter van Accent Jobs, drijvende kracht achter House of HR en We are Jane. Rolmodel voor vrouwelijke ondernemers en gepassioneerd door mensen. Conny Vandendriessche is het allemaal. We lassen even een rustmoment in in haar bezige leven en maken samen De Balans op. “Het is wel fijn om even stil te staan bij wat je al realiseerde”, steekt Conny van wal. “Ondernemers willen altijd vooruitgaan en kijken zelden achterom. Dat typeert mij persoonlijk toch. Mijmeren, da’s iets voor later, denk ik dan, als ik in het rusthuis zit en niets meer omhanden heb.” (Lacht) 

Wat was je kinderdroom? Wie of wat wilde je later worden als kind? 

Conny Vandendriessche: Ik wilde eigenlijk ballerina worden. Dat leek me wel een interessant en spannend leven. Maar ik was er fysiek niet voor gemaakt om op pointes te lopen. Ik ben wel blijven ‘dansen’ in het leven: continu leren, in beweging blijven, flexibel zijn. Het zijn kwaliteiten die jou als ballerina én als ondernemer van pas komen. 

Ik ben opgegroeid in een nest van harde werkers. Mijn ouders hadden een plantenkwekerij en later een tuincentrum in Lichtervelde. Dat was zeven dagen per week ‘deure doen’, met het hele gezin. Toen mijn vader op een dag het bedrijf wou overlaten, keek hij enkel naar mijn twee broers. Ik studeerde op dat moment verpleegkunde. “Ach meiske, ge zou in uw ongeluk lopen”, zei hij. “Ondernemen, da’s niks voor vrouwen. Zoekt gij u een rijke dokter, dan moet ge niet hard werken.” Tja, dat was niet het leven waar ik van droomde. 

Wat ik dan wél wilde, wist ik toen nog niet. Als verpleegkundige in opleiding genoot ik van het contact met de mensen. Maar het leed dat je ziet in ziekenhuizen was er te veel aan. Daar ging ik van hyperventileren. Uiteindelijk ben ik via het toerisme in de uitzendsector terechtgekomen en in 1995 zag Accent Jobs het leven. Change people’s lives, daar gaat het voor mij over.

Wat is het grootste risico dat je ooit genomen hebt? 

Conny Vandendriessche: Dat ik ondanks alle twijfel gesprongen ben en Accent Jobs heb opgericht. Bij de start hadden medeoprichter Philip Cracco en ik achthonderdduizend Belgische frank nodig als startkapitaal. Mijn vader wilde dat bedrag niet geven, ook al kon hij dat gemakkelijk. Dat ik met een andere man dan mijn echtgenoot in zee ging, dat ik tegen zijn raad in toch wilde ondernemen, was voor hem een no-go. Het was hard om te aanvaarden. Maar achteraf beschouwd, ben ik er fier op dat ik het op eigen kracht gedaan heb.  

Als meisje keek ik op naar mijn papa, hij was mijn rolmodel. Maar hij zei de verkeerde dingen. Natuurlijk kunnen vrouwen wél ondernemen. En hoe! Tegen zijn vrienden zei hij soms wel hoe trots hij op mij was. Maar mij heeft hij dat nooit verteld. Ik heb nog altijd het gevoel dat ik me moet bewijzen. 

Je bent intussen een rolmodel voor vrouwelijke ondernemers. Rolmodellen blijven nodig?

Conny Vandendriessche: Vrouwelijke ondernemers nemen doorgaans te weinig risico. We stellen onszelf ook veel te veel in vraag, we hebben niet het natuurlijke zelfvertrouwen van een man. Daarbij komt nog dat extra bedrijf dat we thuis runnen, het gezin. En vergis je niet, als je voluit wil gaan als ondernemer, is de work-lifebalans serieus verstoord. Ondernemen vraagt gewoon heel veel tijd en energie. Soms denk ik: “Jammer eigenlijk, dat mannen geen kinderen kunnen baren.” De wereld zou er waarschijnlijk helemaal anders uitzien! (Lacht) 

De omgeving kan ook heel hard en ontmoedigend zijn voor vrouwen met ambitie: ook bijvoorbeeld de vrouwen aan de schoolpoort, de leerkrachten. Ik herinner me een bepaald oudercontact. Meestal ging mijn man, maar die avond had ik me kunnen vrijmaken. “­Mevrouw, ik zie u nooit”, zei die lerares, “en ­Matthijs spreekt nooit over u.” Dat kwam hard aan. Ik werd daar ter plekke neergesabeld als moeder. Het is niet simpel om tegen zulke overtuigingen op te boksen. 

Daarom is het zo belangrijk dat vrouwen elkaar inspireren en stimuleren, dat we elkaars rolmodel zijn. Je kan niet worden wat je niet ziet. Maar uiteindelijk moeten we wel zélf de sprong wagen. 

Waar ben je het meest trots op?

Conny Vandendriessche: Op mijn zoon ­Matthijs. Hij is een fantastische, sociale en bescheiden man. Toen hij opgroeide heb ik me toch vaak een beetje schuldig gevoeld. Tijd is een issue als je onderneemt. Dat vraagt organisatie en compromissen, natuurlijk ben je dan niet zo vaak thuis als je zou willen. Toen Matthijs klein was, heb ik soms zijn liefde gekocht. Ik heb ongetwijfeld veel fouten gemaakt als moeder, maar het is goed gekomen met hem, en dat raakt me diep. 

Ik heb intussen ook een kleinzoon van een jaar, Céril. En nee, ik ben ook nu niet de ‘mami’ die alles laat vallen om op het kleinkind te passen. Ik zeg soms wel dat ik hoop binnenkort meer ruimte te maken voor vrije tijd, maar dat ligt gewoon niet in mijn aard. I’m a happy rebel! En geluk straal je uit, dat is ook aanstekelijk voor de omgeving. 

Wat is je grootste talent? 

Conny Vandendriessche: Mijn gezonde ­naïviteit! Als je wil ondernemen en je luistert naar je verzekeringsagent of je bank­adviseur, dan begin je er niet aan. Er zijn zoveel redenen om het niet te doen. Soms moet je eerst gewoon ‘ja’ zeggen en dan bijsturen. Ondernemen vraagt daadkracht, positiviteit en een gezonde dosis naïviteit. Gewoon uit je comfortzone komen, doen en geloven dat het kan. Als het fout loopt, leer dan uit je fouten.  

Het lijkt misschien alsof ik nooit miserie gehad heb, maar dat klopt niet. Ik heb in mijn carrière ook fouten gemaakt en spijt gehad. Na een lastige dag kroop ik om acht uur ­onder de wol. En de volgende dag kwam de zon weer op. Positiviteit is ook een talent van mij (lacht). 

Hoe ben je gegroeid in je rol als ondernemer? 

Conny Vandendriessche: Onderweg heb ik mijn zwakke plekken leren kennen. Ik ben lastig en veeleisend, voor mezelf en voor mijn medewerkers. Ik ben één nanoseconde tevreden en dan kijk ik alweer vooruit. Maar ik laat me omringen door mensen die mijn blinde vlekken kennen, die er bijvoorbeeld voor zorgen dat successen wel gevierd worden.

In de beginjaren van Accent moest er heel hard gewerkt worden. Toen was ik keihard voor mijn medewerkers en heel erg gefocust op prestatie. Na een aantal jaren voelde ik me daar niet meer goed bij. Mijn leiderschapsstijl evolueerde van directief naar dienend. Als je je medewerkers meer autonomie en verantwoordelijkheid geeft, gaan hun prestaties er net op vooruit. Eén op de tien medewerkers is vandaag ook aandeelhouder, meer in overleg kan je niet gaan. Dat is ownership pur sang. 

Wat heeft de wereld nodig? 

Conny Vandendriessche: Liefde, in vele vormen. Er is de liefde voor je partner, voor je kinderen, je ouders, liefde voor je businesspartner, je medewerkers, je vrienden. Liefde uit zich voor mij vaak in respect. Proberen te begrijpen waarom mensen doen wat ze doen. Mildheid ook. We mogen gerust een beetje verdraagzamer worden. Aanvaarden dat elke mens anders is en daar de waarde van inzien. Mensen erkennen in hun eigenheid en talent, dat is voor mij een belangrijke vorm van liefde. 

Een aantal jaren geleden hebben we bij ­Accent een stichting opgericht om mensen die verder van de arbeidsmarkt staan te ondersteunen en sneller aan een job te helpen. Eén van die groepen zijn gedetineerden. We nodigen hr-managers uit in de gevangenis voor een eerste contact. Van diegenen die erop ingaan, weet je meteen dat ze bereid zijn de inspanning te leveren om mensen met deze achtergrond aan te werven. Voor de gevangen wordt die eerste, lastige stap naar de arbeidsmarkt soepeler gemaakt. En zo hebben we vorig jaar 130 gevangenen kunnen tewerkstellen. Dat resultaat maakt mij blij. 

Waar sta jij voor op ’s morgens? 

Conny Vandendriessche: Ik ben een geboren netwerker. Ik heb drie passies: mensen, mensen en mensen (lacht). Mensen geven mij energie, inspiratie en goesting om te leven. Als ik voor hen kan betekenen wat zij voor mij betekenen, als ik die goesting om te leven en te werken kan uitstralen, dan is mijn leven geslaagd. Noem dat maar mijn missie. Daar sta ik elke dag met veel goesting voor op.